نشانه‌های راه افتادن کودک
تاریخ انتشار: ۱۴ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۵۵۳۱۱۷
نشانه‌های راه افتادن کودک
به گزارش جام جم آنلاین به نقل از تبیان ، اکثر نوزادان در ۹ ماهگی تلاش می‌کنند بر روی پاهایشان بایستند
نخستین تلاش نوزاد برای ایستادن بر روی پاها لحظه‌ای تاریخی در فرآیند رشد و تکامل فیزیکی او به شمار می‌آید و این می‌تواند برای پدر و مادر بسیار دلنشین و خاطره‌انگیز باشد.اینکه بتوان نوزاد را ترغیب کرد تا هر چه سریع‌تر بر روی پاهایش ایستاده و راه رفتن را تجربه کند مستلزم توجه به برخی نکات کلیدی است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به طور کلی اکثر نوزادان در ۹ ماهگی تلاش می‌کنند بر روی پاهایشان بایستند.با توجه به این واقعیت هیجان انگیز، آیا خود را برای آموزش‌های لازم به نوزاد آماده کرده‌اید؟ در اینجا یک سری فعالیت‌های ساده ارایه شده که با انجام روزمره آنها کمک مهمی به نوزاد در یادگرفتن «ایستادن» می‌کنید.معمولا نوزاد از تختخواب به عنوان نخستین وسیله کمکی جهت ایستادن بر روی پاهایش استفاده می‌کند.
نوزاد به طور خودکار بخش‌هایی از تخت خوابش را که در ارتفاع مناسب و کاربردی قرار دارد تشخیص داده و با گرفتن آنها تلاش می‌کند بر روی پاهایش بایستد.از این رو باید به او کمک کنید تا شرایط برایش فراهم شود.مثلا بهتر است اسباب بازی‌های اضافه را از اطراف تخت خواب جمع آوری کنید و راه را برای خلق این لحظه مهم همواره کنید.در کل باید کاری کنید که تخت خواب به عنوان نخستین وسیله کمکی برای ایستادن ایمن باشد. حالا به سراغ پله‌ها بروید.پله‌هایی که ارتفاع کمی دارند بهترین سکو برای تمرین بلند شدن از زمین و ایستادن بر روی پاها هستند.
نوزاد را بر روی پله نشانده و در حالی که در مقابلش قرار گرفته اید او را تشویق کنید که خود را به بالا کشید و با استفاده از لبه پله، بلند شود.
از این تکنیک می‌توانید برای آموزش چهار دست و پا راه رفتن به سمت بالای پله‌ها استفاده کنید.حواستان باشد که همواره مراقب حرکاتش بر روی پله‌ها باشید.د
ر مرحله بعدی بد نیست مبلمانی را در اختیارش قرار دهید که لبه‌های تیز و آسیب رسان نداشته باشند.درحقیقت مبلمان از بهترین وسیله‌های کمکی برای یادگیری ایستادن به شمار می‌آید.در چنین لحظاتی بهتر است لباس‌هایی بر تن نوزاد کنید که از او در برابر صدمات احتمالی ناشی از افتادن و برخورد به زوائد مبلمان محافظت کند.
نوزاد را ترغیب کنید که با وسیله بازی چرخ‌داری که با هل دادن حرکت می‌کند، بیشتر بازی کند
کودک نوپای شما هیچ‌گاه نمی‌تواند از عروسک‌ها و اسباب بازی‌هایش دل بکند.پس آنها هم می‌توانند بخشی از استراتژی آموزش ایستادن بر روی پاها و راه رفتن باشند.توصیه می‌شود وسایل بازی مورد علاقه نوزاد را بر روی سطحی نسبتا بلند قرار دهید، مثلا بر روی تخت یا میز کوتاه.
نوزاد با مشاهده آنها تلاش می‌کند خود را به بالاترین سطح ممکن برساند و این همان چیزی است که شما می‌خواهید.او در حین برداشتن عروسک‌هایش در عین حال که تلاش می‌کند تعادلش را حفظ کند عملا در حال تمرین مهارت حفظ تعادل هم است.
جست و خیز کردن برای نوزادی که به تدریج به یک سالگلی نزدیک می‌شود از بهترین تمرین‌ها جهت ایستادن و در ادامه، راه رفتن است.توصیه می‌کنیم دست‌هایش را گرفته و درحالی که در مقابلش بر روی زمین زانو زده‌اید به او در نشستن و برخاستن کمک کنید.نوزاد به تدریج این کار را از روی عشق و علاقه و درحالی که با دیدن چهره خندان شما آن را همچون یک بازی در نظر می‌گیرد، با سرعت بیشتری انجام داده و عملا شروع به جست و خیز می‌کند.
نوزاد را ترغیب کنید که با وسیله بازی چرخ‌داری که با هل دادن حرکت می‌کند، بیشتر بازی کند.نوزاد در ابتدا از آن برای حفظ تعادلش استفاده می‌کند و در ادامه که به سطح قابل توجهی از مهارت برای راحت ایستادن دست پیدا می‌کند، کم کم شروع به راه رفتن هم می‌کند.
منبع: جام جم آنلاین
کلیدواژه: کودک راه رفتن خانواده ایستادن بر روی راه رفتن پله ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۵۵۳۱۱۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
علت پرحرفی کودکان؛ چطور رفتار کنیم؟
کودکان با صحبت‌کردن بی‌وقفه میزان صبر و مقاومت والدین را می‌آزمایند. هر مرحله از رشد کودک چالش‌های خاص خودش را دارد. در مرحله‌ای که کودک یاد می‌گیرد با کلمات مختلف جملات معنادار بسازد، کم‌کم مقدار صحبت‌کردن او بیشتر می‌شود. صحبت‌کردن و سؤال پرسیدن روش‌هایی‌اند که کودک برای آشنایی بیشتر با محیط استفاده می‌کند و دنیای اطرافش را بیشتر می‌شناسد.
به گزارش چطور، گرچه گاهی این صحبت‌کردن بی‌وقفه کودک بسیار آزاردهنده است و ممکن است بخواهید با جست‌وجوی راه‌های ساکت‌کردن کودک با عنوان «چکار کنیم بچه کمتر حرف بزنه؟» به‌دنبال یافتن راه‌حل باشید، لازم است بدانید که این اوضاع موقتی است. با بزرگ‌ترشدن کودک و افزایش درکش از محیط کم‌کم صحبت‌کردن او کمتر خواهد شد. صبور باشید و بدون عصبانیت کودکتان را با دنیای اطرافش آشنا کنید.
علت پرحرفی کودکان چیست؟ ۱. اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی (ADHD)گاهی علت روانشناسی پرحرفی کودک ابتلا به برخی اختلالات رفتاری است. معمولا کودکانی که دچار اضطراب، اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی و سایر اختلالات رفتاری هستند، تمایل بیشتری به صحبت‌کردن دارند. در صورتی پرحرفی کودکان نشانه تکانشگری و ابتلا به اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی است که کودک صرف‌نظر از محیط و اطرافیان، بی‌وقفه حرف بزند و مدام صحبت دیگران را قطع کند.
۲. اضطراباگر کودک حین صحبت‌کردن بی‌وقفه استرس دارد، علت پرحرفی اضطراب درونی اوست. گرچه اضطراب کودک معمولا با رفتارهایی مانند خجالت‌کشیدن یا گوشه‌گیری همراه است، گاهی کودکان خردسال اضطرابشان را با پرحرفی نشان می‌دهند.
۳. هوش زیادصحبتکردن بیش از حد کودک همیشه حاکی از ابتلا به اختلالات رفتاری مختلف نیست و گاهی ممکن است نشانه‌ای از توانایی کلامی فوق‌العاده او باشد که در کودکان تیزهوش رایج است. یافتن راه‌های دیگری برای ابراز وجود کودک و ارتباط با دیگران ممکن است وابستگی کودک به صحبت‌کردن با شما را تا حد زیادی کاهش دهد.
۴. اوتیسماگر صحبت‌کردن بی‌وقفه کودک با سایر مشکلات اجتماعی مانند ارتباط چشمی ضعیف، پافشاری زیاد روی یک موضوع یا مشکل در برقراری ارتباط متقابل همراه است، ممکن است نشانه‌ای از طیف اوتیسم باشد. اگر نگران صحبت‌کردن بیش از حد کودکتان هستید، بهتر است در این باره با متخصص کودکان مشورت کنید.
راهکارهای مقابله با پرحرفی کودکانعلت پرحرفی کودکان هرچه باشد، گاهی والدین واقعا از این‌همه سؤال و جواب خسته می‌شوند. اگر اکنون در این وضعیت هستید و هرلحظه وسوسه می‌شوید که به کودک بگویید «ساکت باش دیگه»، باید بدانید که این راهکار مؤثری نیست؛ ممکن است در لحظه کودک ساکت شود، اما تأثیر مثبت و ماندگاری روی او ندارد.
۱. تعیین کنید چه صحبت‌هایی نیاز به پاسخ دارندهمه حرف‌های کودک خطاب به شما نیستند و گاهی در حال بازی‌کردن با خودش حرف می‌زند و واقعا نیازی به پاسخی از جانب والدین ندارد. به حرف‌هایی که کودک خطاب به شما می‌گوید و سؤالاتی که می‌پرسد، با مهربانی جواب بدهید ولی وارد حریم صحبت‌کردن او با خودش یا اسباب‌بازی‌هایش نشوید و اجازه بدهید تنها بازی‌کردن را یاد بگیرد.
مثلا اگر می‌گوید «من می‌خوام با رنگ‌های آبی و قرمز و بنفش نقاشی بکشم» این جمله نیازی به پاسخ یا واکنشی از سمت شما ندارد. اما اگر می‌گوید «مامان، به این نقاشی نگاه کن، خوب کشیده‌ام؟»، یعنی باید به تصویری که خلق کرده است توجه کنید و مهربانانه نظر بدهید.
۲. حدومرز تعیین کنیدبه زبانی ساده و قابل‌فهم به کودک توضیح دهید که کارهای دیگری هم دارید که باید در طول روز انجام بدهید و بازی با او را هم در فهرست کارهایتان بگنجانید. زمانی از روز را به نشستن کنار فرزندتان و بازی‌کردن و صحبت‌کردن با او اختصاص دهید. در این زمان هیچ کار متفرقه دیگری انجام ندهید و تمام توجهتان را معطوف بازی‌کردن با او کنید.
با این کار نیاز کودک به بودن در کنار شما رفع می‌شود و وقتی مشغول کارهای دیگر شوید، مدام دنبالتان نخواهد بود. وقتی زمان مشخصی از روز را به وقت‌گذراندن با کودک اختصاص می‌دهید، کم‌کم می‌فهمد چه زمانی وقت بازی‌کردن و صحبت‌کردن با شماست.
۳. مراقب لحنتان باشیدهرگز حرف‌هایتان را با لحن تند یا جملات منفی به کودک نگویید. شنیدن جملاتی مانند «تو هیچ‌وقت دست از حرف‌زدن برنمی‌داری!» باعث می‌شود در ذهن کودک تصوری منفی از خودش شکل بگیرد و خجالت‌زده شود.
به‌جای صحبت‌کردن با لحن تند، به کودک بگویید «من عاشق شنیدن حرف‌های تو هستم، اما کارهای دیگری هم دارم که باید انجام بدم. هروقت کارهام تموم شد، با هم صحبت می‌کنیم. باشه عزیزم؟» این لحن صحبت‌کردن باعث می‌شود کودک بفهمد شما همیشه دوستش دارید و فقط وظایف دیگری هم دارید که نمی‌توانید تمام‌وقت کنارش باشید.
چطور خودتنظیمی و کنترل تکانه را به کودک بیاموزیم؟هیچ کودکی مجهز به مهارت‌های مختلف به دنیا نمی‌آید؛ ما والدین مهارت‌های مختلف را به آنها می‌آموزیم. همه کودکان برای تقویت مهارت‌های خودتنظیمی و کنترل تکانه نیاز به الگو و انجام تمرینات مکرر دارند. علت پرحرفی کودکان هرچه باشد، شما باید به شیوه‌ای سرگرم‌کننده خودتنظیمی را به کودک خود بیاموزید.
۱. زمانی از روز را به تمرین سکوت اختصاص دهیدبهتدریج باید تحمل ساکت‌ماندن فرزندتان را افزایش دهید. به کودک بگویید «بیا چند دقیقه هیچی نگیم و یک کار سرگرم‌کننده انجام بدیم، مثلا نقاشی بکشیم یا با لگوها بازی کنیم». از زمان‌های کوتاه شروع کنید و به‌تدریج این زمان را افزایش دهید.
در ابتدا همراهی‌اش کنید و به‌مرور اجازه دهید به‌تنهایی مشغول بازی‌کردن شود. اسباب‌بازی‌های متنوع در اختیارش بگذارید تا انگیزه‌اش برای بازی‌کردن افزایش و برای صحبت‌کردن بیش از حد کاهش یابد.
۲. خودکنترلی را با کودک تمرین کنیدبا تمرین و بازی به کودک یاد بدهید که همیشه باید با دقت به حرف‌های شما گوش کند. کتاب‌های مرتبط با این موضوع برایش بخوانید و اهمیت گوش‌دادن هنگام حرف‌زدن دیگران را از زبان شخصیت‌های قصه روایت کنید. حتی می‌توانید خودتان قصه‌ای جذاب بسازید و با نهی‌کردن پرحرفی شخصیت‌های قصه، غیرمستقیم به کودک یاد بدهید که بیش از حد صحبت‌کردن کار خوشایندی نیست.
کانال عصر ایران در تلگرام
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند